Oficyny Edmunda Burkego i Józefa Wągrowskiego ul. Kawęczyńska 26

Opis architektury i stan zachowania; detal architektoniczny

Elewacja frontowa drewniaka Burkego liczy 10 osi ? rytm elewacji wyznaczają okna parteru i pierwszego piętra oraz dwa wejścia. Budynek jest częściowo podpiwniczony. Wartością obiektu jest duży stopień zachowania oryginalnej substancji zabytkowej, pierwotny układ funkcjonalno-przestrzenny, wnętrza klatek schodowych, oryginalna stolarka okienna i drzwiowa. Uwagę zwraca wystrój elewacji frontowej, którą pokrywa szalunek urozmaicony dekoracją snycerską. Na pierwszym piętrze zachowane są dekoracyjne obramienia okien, z podokiennikami w kształcie esownic i w kilku przypadkach zachowanymi ?grzebieniowymi? nadokiennikami. Niezwykle dekoracyjny jest arkadkowy fryz podokapowy z motywem trójliścia. Otwory okienne parteru, ujęte profilowanymi opaskami, mają trójkątne naczółki. Fragmentarycznie przetrwała stolarka daszków nad wejściami do domu.

We wnętrzach zachowany jest pierwotny podział pomieszczeń, wiele dekoracyjnych detali, elementy konstrukcji i wykończenia stolarki drzwiowej i okiennej, w tym zamki okien, piece, także z dekoracyjnymi zwieńczeniami. Na klatkach schodowych zachowane są balustrady z toczonych tralek i z ozdobnie profilowaną poręczą.

Wysokość pomieszczeń wewnątrz domu Burkego to 281 cm w parterze i 225 cm na piętrze.

Drewniana oficyna zwana potocznie drewniakiem Burkego jest unikatem w skali architektury mieszkaniowej Pragi. Obok parterowego domu przy ul. Środkowej 9 na Nowej Pradze oraz domu piętrowego przy ul. Biruty 18 na Targówku stanowi cenny relikt zabudowy drewnianej, powszechnej na Pradze przed 1939 r.

Drewniak Burkego został wpisany do rejestru zabytków ? pod numerem A-1294, w kwietniu 2015 r.

Źródła:

J. Szałygin, S. Kujawa-Mędrzycka, karta ewidencyjna zabytku nieruchomego (tzw. biała karta): dom mieszkalny, oficyna, 2007, WUOZ

J. Zieliński, Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, t. 5, Warszawa 1999